De eerste weken in een totaal andere wereld

Dag allemaal!

Het heeft even geduurd want de stroom valt continu uit

Zaterdag 7-10-2017

Eindelijk is het dan zover m'n trip gaat beginnen! 14.30 vertrekken we vanaf huis.
Petra (vriendin van m'n moeder)en mams brengen me weg. 17.45 nemen we afscheid en ga ik door de douane.
Om 20.45 ga ik de lucht in. Heerlijk m'n avontuur kan beginnen.

Zondag 8-10

Om 5.45 land ik in Nairobi(Kenia) Om 11.00 gaat m'n volgende vlucht naar Lilongwe ( hoofdstad van Malawi)
Wat een overheerlijke koffie hebben ze daar! Na 3 bakken was ik verzadigd en heb ik nog wat geslapen op de grond daar.Het lag nog lekker ook😁

In het vliegtuig spreek ik een verpleegkundige uit Tanzania.We hebben het over de verschillen in de gezondheidszorg en de problematiek die er speelt.Erg leuk en interessant.
M'n engels moet wel weer een beetje opgehaald worden merk ik, maar we komen eruit en heb  voor de komende tijd die uitdaging.

Bij de immigratie duurt het lang en is het warm.Eerst een rij voor autorisatie en weer achteraan de volgende rij sluiten om te betalen en daarna krijg je de sticker ( 'm.a.w) visum.
Na een uur heb ik m'n visum en besef dat ik vanaf nu moet gaan wennen aan alles op z'n Afrikaans. Onthaasten noemen ze dat in Nederland😂


Na een uur met de taxi kom ik aan bij het guesthouse die staat middenin een community.
Heel veel spelende kinderen, zandweggetjes, vrouwen die emmers op hun hoofd dragen, onder de bomen zitten voor de warmte of voor hun hut/stenen huisje.

De eigenaar van het guesthouse neemt me mee voor een wandeling door de community.
We drinken een local biertje bij een locaal café.Zittend op een kratje  bier van Carlsberg😆
Eten kan ik gelukkig in het guesthouse want ik ben op. Meel gemaakt van maïs/ groente en kip.Prima te doen.
20.00 lig ik in bed en val bijna direct in slaap.

9-10
Om 12.00 word ik opgehaald door Sam (projectleider)
Er gaan nog 2 Afrikanen mee in de combibus. De rit duurt bijna 4 uur.Al probeer ik te genieten van de rit, het uitzicht en een gesprek te voeren,mijn ogen vallen elke keer dicht. De warmte overheerst.
Om 16.30 komen we aan in Nkope, de plek waar ik 6 weken zal gaan wonen.
Op de zandwegen met hutjes her en der,kinderen die zwaaien, baobabs wordt mijn voorstelling bevestigd. Het vrijwilligershuis is groot en je kijkt uit op lake Malawi.3 meiden zitten er al een tijdje. Ze komen uit Spanje, Finland en de UK. Volgens mij gaat het wel klikken.
De staf stelt zich voor en zijn erg vriendelijk.
We hebben een kok Nelson die 3 maaltijden per dag bereid.
Volgens de meiden hier is het niet altijd even smakelijk. We  zullen zien😊
Om 20.30 lig ik die avond al te slapen op een verschrikkelijk slecht matras waar ik met mn kont op de bodem lig maar zal het de komende weken mee moeten doen.

10-10

6.00 wordt ik wakker.Pijn in de rug.Dan maar wat oefeningen doen.
Elke ochtend 7.00 maakt Nelson ons ontbijt klaar.
8.00 begint mijn introductie.De projectleider (Auka)samen met een ander lid van de staff (Victor)  vertelt me over de het watersysteem,regels, cultuur.Dan komtSam(projectleider) die vertelt over de veiligheid.Hierna krijg ik een rondleiding van een uur door de community.
Veel indrukken en veel info.

''S middags mag ik mee met Katie( vrijwilliger en arts) Ze gaat lesgeven over diabetes en een hoge bloeddruk. Peter ( lid van de staff) vertaald.Het is 40 min rijden naar het dorp.
We zitten in een stenen gebouw met een schoolbord, een paar tafels en stoelen.
Oud en jong zijn geïnteresseerd en je moet er vanuit gaan dat ze bijna geen kennis hebben over wat dan ook.Einde van de les wordt er gevraagt wat ze willen leren de volgde keer.

11-11
Vanmorgen mag ik mee met Katie en Peter.
Alle vrijwilligers en wat mensen van de staf gaan mee in de bus.Onderweg wordt iedereen op zijn/haar werkplek gedropt.
Voor ons kost het bijna een uur. Over een hobbelige zandweg waarbij we bijna met ons hoofd tegen het plafon aanzitten.
Kinderen roepen whawha en zwaaien onderweg, rennen het busje achterna.
De wondkliniek is niet meer dan een bamboedakje tegen de zon rustend op 4 takken plus 2 Bankjes.

Uiteindelijk komen er alleen kinderen met wondjes die  bijna niet noemenswaardig zijn.Ze willen graag aandacht😉We hebben een behandelkoffer bij ons met daarin verbandmateriaal en zalfjes.
Ouders werken overdag en gunnen zichzelf geen tijd omdat ze ook eten kunnen verzamelen en/of geld kunnen verdienen.

Daarna rijden we door naar een meisje die een olifantenvoet heeft met open wonden.
Op een matje bij haar huis worden de wonden behandeld.
Deze aandoening is niet bekend voor mij en dat maakt het interessant. Haar oude vader zit op de grond rustig riet te vlechten en is erg enthousiast als we komen.

'S middags ga ik mee met Roosa(vrijwilligster uit Finland)die les geeft over depressie en ' je down voelen'
Ze zitten onder een boom op de grond en wij op een kleine boomstam.
Dit is een groep die HIV besmet is en bij elkaar  komen om te delen en dealen met hun ziekte.
Sommige zijn geïnteresseerd en sommigen afgeleid of vallen in slaap.
Ze kunnen je ook aanstaren met een wat bozige mimiek waardoor het lijkt alsof ze het niets interesseert.Ik heb me laten vertellen dat dit is omdat ze niet weten hoe ze moeten reageren

De elctriciteit is weer uitgevallen vanavond. Met m'n headlight douchen en geen  ventilator.DT wordt een warme nacht pfff.Zonder ventilator is het bijna niet te doen  zo warm.

12-10

5.30 ga ik hardgelopen samen met Katie.5km is wel genoeg.5.30 is het redelijk cool en binnen het half uur is het goed warm. But...we have made it!
De locals zouden hier nooit zonder reden gaan hardlopen.
Ze doen alles op een rustig tempo en kunnen uren voor hun huis,onder de boom zitten niksdoen. Bij het teruglopen komen er kleine kinderen die achter ons aanlopen en onze hand vaspakken. Zo schattig.Kinderen zwaaien altijd en zijn zo enthousiast als ze je zien!


7.15 doen we samen de wondkliniek met Lovemore (staff en vertaler) Dit is weer op een andere plek. Hier zijn we voor 1,5 uur.
Dit keer wel in een overdekt bamboehutje.
Een mevrouw komt.Er steekt een stuk hout dwars door haar vinger.Sinds 2 dagen.
Na 45 min zonder verdoving krijgen Katie en Lovemore het stuk hout eruit. DE vrouw houd zich zo goed met het eruit halen.Diep respect.Ze zegent ons en is erg dankbaar. Een tranenwegslikmomentje.
Als het stuk hout er niet uitgehaald was dan moest ze naar het ziekenhuis.Ze had geen geld voor transport en dat zou kunnen beteken dat ze zou kunnen  overlijden als de vingers zou kunnen  gaan infecteren en in de  bloedbaan zou kunnen komen. Nu hopen dat het alsnog niet gaat infecteren.
De rest van de mensen komen met ringworm (veelvoorkomend)kleine wondjes en waterpokken.
We adviseren sommige om terug te komen  maar dat doe  ze lang niet altijd.
Er zitten een stuk of 30 vrouwen onder de boom  naast de wondkliniek. Ze hebben allemaal ruim 1 product  etenswaar ingekocht en ruilen dit met elkaar.Leuk om te zien.

' S middags mag ik voor het eerst zelf les geven aan een groep die gevorderd is. De groepen hier bestaan voornamelijk uit 10 mensen maar meestal komen ze lang niet allemaal.
Deze groep bezit genoeg basiskennis en het doel is dat ze zelf een manier bedenken hoe ze de informatie overbrengen aan hun community.Dit kan zijn door drama,gespreksgroep etc.
ik stel me voor.En Lovemore vertaalt. Dan mogen ze  mij vragen stellen die vooral gaan over of ik getrouwd ben, hoeveel kinderen ik wil en wat voor geloof ik heb.En dat het vooral een beetje vreemd is dat ik nog single ben want hier wordt het toch wel tijd als je de 18 bent gepasseerd om te trouwen en kinderen te krijgen.
Vandaag evalueren we de vorige les en acties over hygiëne.
We doen een fresh up over malaria en praten over hoe ze dit onderwerp gaan introduceren in de community.

Elke donderdagavond hebben we een vrijwilligerbijeenkomst met een paar van de staff om te evalueren hoe het gaat met de wondzorgclinics en de verschillen groepen. 

Vrijdagochtend  doen we de wondkliniek en dan hebben we weekend!
We gaan even naar het meer maar je hebt hier geen geen enkele privacy als blanke.Kinderen verzamelen zich gelijk om je heen en gaan echt niet meer weg.We zitten ' S middags binnen en eind de van de middag lopen we een rondje.Over dag is het echt veel te warm!

Safari!

We gaan 2 dagen naar Liwonde national park.
Het zou in 3 uur rijden kunnen maar uiteindelijk doen we er  5 uur over.Een stop in de stad Mangochi waar bijna alle geldautomaten niet werken, de auto bus moet weer gerepareerd worden(.die is bijna elke dag kapot)Er zitten veel hobbels in de zandwegen.
Halverwege de route zien we een man langs de kant van de weg liggen. Een hele groep locals inclusief kinderen staan erom heen te kijken.
We stoppen met de bus. Katie en ik rennen erna toe.De man ligt er levenloos met een plas bloed naast z'n hoofd. Katie checkt z'n halsslagader en ademhaling en ik zijn pols.Hij is overleden.... 2 mannen leggen een kleed over hem heen.

De man is geraakt door een veel te hard rijdende auto een paar minuten geleden. Hij is relatief jong en was aan het fietsen. Het  is levensgevaarlijk fietsen hier. Geen fietspad o.i.d, mensen hebben geen licht, auto's rijden veel te hard.
De mensen kennen hem niet.Het duurt minstens een uur voor er een ambulance zal komen.
Familie zal misschien nooit weten waar hij zal zijn want mensen fietsen uren en zijn hierdoor vaak ver weg van huis......

Het  weekend was fantastisch.We hebben een safari gedaan in de 4weeldrive en de andere dag met de boot.Helaas waren de meeste dieren op afstand te zien in het park maar in avond maakte een olifant die op 2 meter afstand van onze cottage zat te eten alles goed. Zoo gaaf!!
Tot het moment dat ie naar ons toe kwam. Rennen!!! M'n hart zat in m'n keel😅
Nijlpaarden,olifanten en krokodillen konden we van zo dichtbij zien tijdens de bootsafari, echt te gek! En zo peacefull.
De weg terug duurt gelukkig niet zo lang als de heenweg. 3 uur nu.
Vreselijk vind ik het, waarom? Het is moederdag. Mensen lopen dronken op de weg, heel veel mensen zijn nog op straat en onderweg, fietsen zonder licht,lopen niet aan de kant te van de weg, het is donker en het inhalen gaat maar net goed.
Morgen is iedereen namelijk vrij.
Gelukkig veilig thuisgekomen.

Genoeg geschreven en te lezen voor jullie.
Tot de volgende keer!